شعری از تائب اوزی در وصف عید

شعری از تائب اوزی در وصف عید

عید آمد وشادی کنان هرکس به صحرامی رود

 هریار با یاران خود اندر تماشا می رود 

از عیش ونور وخرمی هرجا که بینی آدمی

با سرو قد همدمی دربوستان ها می رود

هرسو نگاری گل بدن باشد چمان اندر چمن

هر دم دل سرو و سمن نه آن حالت ازجا می رود

بالای هر شاخ گلی گشته نواخان بلبلی

  افکنده نه آن سان غلغلی کان تا ثریا می رود

جمله حریفان پی به پی سرخوش زنوشانوش می

     فریادسازوچنگ و نی تا چرخ مینا می رود

گردیده هرکس بهره ور از وصل یار سیم بر

  مارازهجرانت به سربنگرچه غوغا می رود

ای عید من دیدارتو ای عیدی ام گفتار تو

بی روی چون گلنار تو صد خار در پامی رود

از عشقت ای زیباصنم درکنج فرقت دم بدم

صدناوک جوردستم درسینه ما می رود

اندر بلا ودرد وغم تائب بزی ثابت قدم

یا سرو بالا آیدم یا جان ببالا می رود